Van dansvloer tot fotograferen: mijn onverwachte nieuwe begin

Na een lange professionele danscarrière liep ik mezelf op mijn 24e (2011) volledig voorbij. Een burn-out dwong me tot stilstaan, tot jaren van herstel. In die fase van pure rust – waarin haast niets nog mocht of moest – ontdekte ik fotografie. Geen mensen, geen drukte, gewoon bloemen, bomen, bladeren. Dingen die er altijd al waren, maar die ik pas écht begon te zien.

Met een oude compactcamera in mijn handtas begon ik te klikken. Eén foto per dag. Een klein ritueel dat me tot rust bracht en mijn razende gedachten stil kreeg. Uit dat ritme ontstond een eigen project: 365 dagen Beauty next door – een dagelijkse zoektocht naar schoonheid dichtbij. Therapeutisch én leerrijk.

Hoewel ik mezelf streng had voorgenomen dat fotografie een hobby moest blijven, groeide het langzaam uit tot meer. Wat begon als zelfzorg werd stilaan zichtbaar voor anderen. Eerst kleine opdrachten, dan een eerste fuif in mijn gemeente – en voor ik het wist stond ik op tientallen scouts- en girofuiven. Niet omdat ik per se eventfotograaf wilde worden, maar omdat ik opnieuw buiten wilde komen. Plezier maken, mensen ontmoeten, meedoen met het leven.

Fotografie bracht me op plaatsen waar ik anders nooit geweest zou zijn. Het gaf me een stem, een manier om opnieuw te verbinden met de wereld én met mezelf. Na zo’n vijf jaar oefenen, ontdekken en groeien, durfde ik het luidop te zeggen: ik ben fotograaf.

Ik begon te werken als bedrijfsfotograaf, deed vrijwilligersopdrachten voor Toerisme Beringen en de internetgazet Beringen – en toen was ik echt vertrokken.

Je kan alle albums terugvinden op mijn Facebookpagina 'Anastasia Tofoni - Portraits17'

Anastasia 🫶🏼